Diagnoza integracji sensorycznej – na czym polega?
Rozpoczęcie terapii integracji sensorycznej powinno zostać poprzedzone odpowiednią diagnozą. Na podstawie informacji otrzymanych przez terapeutę podczas procesu diagnostycznego, ustalony zostaje indywidualny program działania dostosowany do konkretnego przypadku.
Jak rozpoznać zaburzenia integracji sensorycznej?
Zaburzenia integracji sensorycznej mogą objawiać się na różne sposoby i wpływać na wiele obszarów życia jednostki. Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej mogą przejawiać trudności w funkcjonowaniu społecznym, niską tolerancję na bodźce sensoryczne, kłopoty z koncentracją, trudności w nauce, niepokój oraz nadmierną reakcję na bodźce z otoczenia.
Niektóre z typowych objawów zaburzeń integracji sensorycznej u dzieci to:
- Nadwrażliwość na dotyk, dźwięk, światło lub inne bodźce sensoryczne.
- Trudności w koordynacji ruchowej, np. kłopoty z utrzymaniem równowagi, niewłaściwa kontrola nad mięśniami.
- Trudności w przetwarzaniu informacji zmysłowych, co może prowadzić do kłopotów w zrozumieniu instrukcji, pamięci krótkotrwałej czy planowaniu działań.
W jakim wieku można zdiagnozować dziecko pod kątem zaburzeń SI?
Diagnozę pod kątem zaburzeń SI można wykonać już u dzieci w wieku niemowlęcym, zwłaszcza u tych urodzonych przedwcześnie. Problemy z integracją sensoryczną można zdiagnozować u niemowląt, wykazujących brak samoregulacji, czyli u maluchów, które mają nieregularny tryb dnia, tzn. trudno jest je utulić do snu, a gdy już się to uda, dziecko śpi zaledwie kilka, kilkanaście minut. Dziecko, które wykazuje zaburzenia sensoryczne ma potrzebę wyraźnych bodźców, i często wykazuje problemy np. podczas spacerów. Doświadczony terapeuta na podstawie obserwacji i wywiadu z opiekunami będzie mógł stwierdzić, czy maluch ma zaburzenia sensoryczne już na etapie niemowlęcym.
Jak wygląda diagnoza zaburzeń integracji sensorycznej?
W naszej klinice dokonujemy dokładnej diagnozy integracji sensorycznej u dzieci w różnym wieku. Proces ten przebiega w kilku krokach:
- Wywiad rodziców i obserwacja: Pierwszym krokiem jest zebranie dokładnego wywiadu od rodziców lub opiekunów, dotyczącego zachowań dziecka, reakcji na bodźce sensoryczne oraz ewentualnych trudności w codziennym funkcjonowaniu.
- Obserwacja kliniczna: Specjalista przeprowadza obserwację zachowania i reakcji dziecka w odpowiedzi na różnorodne bodźce sensoryczne.
- Indywidualny plan terapeutyczny: Po dokładnej diagnozie specjaliści opracowują spersonalizowany plan terapeutyczny, który może obejmować terapię sensoryczną, terapię ruchową, terapię mowy, a także wsparcie psychologiczne.